Jak wiemy, Chorwacja to takie większe Mazury… OK, można by polemizować z tym stwierdzeniem, bo jest to – bądź co bądź – morze i aby po nim śmigać, potrzebne są jednak ciut większe umiejętności. Ale prawda jest taka, że nasi rodacy (i nie tylko oni) czują się tam niemal jak u siebie i dlatego ochoczo szturmują ten kraj. Trudno im się dziwić – nam też się podobało i pewnie nie raz jeszcze tam wrócimy.
Niestety, ubocznym skutkiem polskiego – a właściwie europejskiego – uwielbienia dla Chorwacji, jest wściekły tłok w portach. I kiedy piszę „tłok”, to mam na myśli prawdziwy tłok, ścisk i zgrzytanie zębów oraz łódek o nabrzeże. Tłok, który sprawia, że po godzinie 14.00 znalezienie wolnego miejsca w porcie graniczy z cudem. Mowa oczywiście o portach mniej popularnych, bo co lepsze miejscówki są zaklepane z dużym wyprzedzeniem. Cóż, życie. A najciekawsze, że to wcale nie dotyczy tak zwanego sezonu. My zdecydowaliśmy się na czarter w Chorwacji pod koniec września – i mimo to, z miejscem bywało krucho.
I co wtedy? No, wtedy generalnie lipa z naszymi planami, śmiałymi założeniami, itp. Na pocieszenie zostaje nam kilka opcji, a mianowicie:
a) stać na kotwicy (czyli nici z komfortowego prysznica, wizyty w tawernie i ze smacznie przespanej nocki);
b) zaparkować w miejscu, gdzie nikt inny nocować nie chce (o ile takie znajdziemy – a jeśli już tak się zdarzy, to z reguły szybko przekonamy się, dlaczego nikt nie chciał);
albo
c) szybko zapytać wujka Google o namiary na mariny, jakie zamierzamy odwiedzić (i na wszelki wypadek, na okoliczne też) i telefonicznie zaklepać sobie miejsce.
Opcja „c” może się nam udać, ale nie musi. Cóż, inne załogi też mają telefony 🙂 A jeśli się nie uda, cóż… pozostają nam długie, nocne rodaków rozmowy, prowadzone na nocnej wachcie kotwicznej. Też będzie fajnie. I na drugi raz już na pewno nie zapomnimy zadzwonić. Na wszelki wypadek – rano 🙂